"Eenmaal per jaar ruikt de stadsschouwburg naar bier"
Vaak als ik naar het theater ga, haal
ik de gemiddelde leeftijd sterk naar beneden. En daar bedoel ik niet
mee dat de meeste bezoekers dertig zijn, nee, eerder vijftig plus. Na
een avondje toneel zit de geur van oude-mensenparfum in mijn kleren,
zoals rook na een avondje stappen. Je zou bijna gaan denken dat het
nooit meer goed komt allemaal en radicale dingen gaan roepen met
termen als 'elite' en 'de jeugd van tegenwoordig'. Gelukkig is er het
Groninger Studenten Cabaret Festival.
Drie avonden per jaar zit de
stadsschouwburg in Groningen tot de nok toe gevuld met studenten en
ruikt het om je heen niet naar oude-mensenparfum, maar naar bier.
Vrijdagavond was zo'n avond, de finale van het Groninger Studenten
Cabaret Festival (gscf). Sietse Manning, Pieter Verelst en De blonde
jongens en Tim hadden zich voor de finale geplaatst, en inderdaad,
alle drie de voorstellingen waren zeer finalewaardig.
De avond werd gepresenteerd door Tim
Kamps en Pepijn Schoneveld. Ze deden het leuk, zonder de show te
stelen. Tim met zijn gitaar, Pepijn met zijn verdachte liefde voor
bruine jenever. Maar het draaide natuurlijk niet om hen, maar om de
finalisten.
Sietse Manning
Eerst kwam Sietse Manning, een besnorde
jongeman, met bijna een klassieke cabaretvoorstelling, getiteld
'Zonder Twijfel'. Hij vertelde over zichzelf, over zijn worstelingen
en twijfels en iets over de wereld. Zijn verhaal wordt afgewisseld
met een liedje. Het was goed, erg goed zelfs, en bovendien rond. Hij
won niets en dat vond ik jammer. Moet een voorstelling per se
vernieuwend zijn om te winnen?
De blonde jongens en Tim
Tja. Deze 25
minuten hadden een tamelijk hoog 'what-the-fuck'-gehalte. Het was
fysiek cabaret, vijf jongens in te kleine korte spijkerbroekjes die
rondspringen en het publiek laten lachen om, ja waarom eigenlijk? Om
wat ze doen. Het is niet helemaal mijn smaak, maar vermakelijk was
het wel. Verschillende keren gehoord in de pauze:
“Ik heb er echt heel erg hard om gelachen, maar heb geen idee waarom.”
“Ik vond De blonde jongens en Tim het grappigst, Sietse/Pieter het best.”
Ze wonnen de
publieksprijs, een ingelijste foto van het publiek.
Pieter Verelst
De
winnaar! De Belgische Pieter won zowel de persoonlijkheidsprijs als
de juryprijs. Hoewel ik gestemd had op Sietse (niet doorvertellen),
ben ik het eens met de keus van de jury. Pieters show was bijzonder
goed. Een sterke combinatie van een beeldend verhaal, mooie liedjes
en een hoop absurdisme. Het deed me denken aan Wim Helsen, en niet
alleen door zijn accent. Net als de Vlaamse grootmeester beschrijft
hij situaties die tegelijkertijd tragisch en komisch zijn. Zoals een
jongetje dat bloot vast zit in een contrabashoes.
Maar het is flauw om te doen alsof Pieter een soort jonge Wim is,
want dat is echt niet zo. Wim Helsen zingt bijvoorbeeld nooit liedjes
en ik heb hem ook nog nooit piano zien spelen, laat staan contrabas.
Ik
zou graag een avondvullend programma van Pieter Verelst willen zien.
Zijn korte 25 minuten waren grappig, absurd en lachwekkend en ik ben
benieuwd hoe een hele show in elkaar zou zitten.
De drie finalisten
gaan nog op een finalistentour. Ik zou je aanraden te gaan kijken.
Minder bejaarden, meer bier! Of, uh, nou ja, cola mag ook.
Geen opmerkingen: