Het meest typerende aan deze voorstelling is, nou ja, Carolien Borgers. Met haar fantastische bos krullen staat ze stralend op het podium. Het is eigenlijk onmogelijk níet naar haar te kijken en dat is heus niet alleen omdat ze in de spotlight staat. Ze straalt, haar houding is open, haar ogen spreken.
Ik luisterde graag naar haar, hoe ze daar stond en vertelde, met kleine grapjes tussendoor. Het is absoluut in die volgorde. Ze vertelt een verhaal met grapjes, geen verhaal rond de grap. Voor het decor van enorme meccano-onderdelen, vertelt ze hoe haar van jongs af aan is geleerd dat alles maakbaar is en hoe ze daar krampachtig aan vast probeert te houden. Iets dat best lastig is als je relatie uit gaat en je vader kanker krijgt. Ik schrok van wat er gebeurde op het moment dat ze de controle dreigde te verliezen.
In de tweede helft van de voorstelling komt de gitarist Ocker Gevaerts erbij, met een al net zo fantastische bos krullen. Met hem op de gitaar en haar op de piano én met Caroliens dijk van een stem, begint het beste gedeelte van de voorstelling. Iedereen die ik na afloop sprak, begon er meteen over. “Die liedjes kwamen echt binnen, ja, ik was meerdere keren behoorlijk geëmotioneerd.” “Dat nummer met die stamp en die klap, dat was echt indrukwekkend.”
Na afloop waren er – niet verwonderlijk – veel mensen die haar cd wilden hebben. En anders kwamen ze wel een praatje maken of wilden ze met de stralende Carolien op de foto. (Er waren overigens ook twee vrouwen die met ons op de foto wilden, maar dat was gewoon vreemd.) Carolien hoor je graag vertellen en zie je graag staan. Dat ze ondertussen ook nog grapjes maakt, is heel mooi meegenomen. Zeker weten.
Dat zien van Carolien kan ook uitstekend op foto’s. Voor Humor heeft ook zijn leuke kanten maakte ze een plog van vrijdag. Die vind je hier!
Geen opmerkingen: