Henry van Loon heeft heel veel spullen. Behalve een schuur, maar die komt er wel. Zo. Dat heb ik in ieder geval onthouden van woensdagavond, toen ik Henry van Loon met zijn voorstelling ‘Sluimer’ zag, in theater Achterom in Hilversum. Leuk istie. En ongrijpbaar.Waar gaat dit nou heen? Geen idee. Als je even denkt dat je het in de gaten hebt, moet je heel hard lachen en is het weer weg. De grappen komen snel, onverwachts en laten je soms achter in ontgoocheling die ik ken van Wim Helsen. Dat je de ene seconde denkt, ‘hahaha’ (ik noem maar een voorbeeld) en de volgende seconde ‘huh wat?’ (nog zo’n intelligente gedachtegang). Zit er nou een verhaal in? Soms dacht ik van niet, aan het einde toch weer wel.
Zijn schuchtere oogopslag, zijn manier van praten, zijn blik soms naar de grond, het creëert een eigenaardige ongemakkelijkheid. Is hij echt een beetje zenuwachtig? Is hij echt zijn tekst even kwijt en een beetje onhandig, of is het schijn? Details wijzen op het laatste. Want zoals een bezoeker na afloop terecht opmerkte: ‘De kleinste details zijn perfect. Hij heeft precies het goeie loopje, knikje en oogbeweginkje.’ Bovendien reageert hij heel ad rem op de dingen die in het publiek gebeuren. Wanneer een man na twee minuten de zaal uitgaat, blijft dat de rest van de avond een thema. En ook de rondgaande smintjes ontgaan zijn blik niet.
 |
| Precies die blik. |
Zijn humor is tamelijk absurd, maar heel anders dan bijvoorbeeld Wim Helsen of Ronald Goedemondt. Het is harder en directer. Een van de mensen die ik na afloop sprak, had onvermijdelijke associaties met Hans Teeuwen, een ander juist met Ronald Snijders.
Toen ik in de trein terug aantekeningen maakte, pende ik eerst alleen maar vragen neer: waar gaat het heen? Meent hij dit nou? Zit er een verhaal in? Is hij echt een beetje ongemakkelijk? ‘ Ongrijpbaar. ’ schreef ik toen. ‘Net als de bonnetjesprikker’.
En als je nu denkt ‘huh wat?’, dan ga je maar kijken. Hup!
Geen opmerkingen: