ZML | Ik vind niet alleen dat ik het leuk vind, ik vind het ook echt

Ten eerste een indringend bericht:

"Of gewoon, dat is helemaal niet gewoon."

Een echte tv-kijker ben ik nooit geweest. Al als kind zette ik na een half uurtje TikTak weer uit om iets anders te gaan doen. Een stok in een wespennest porren bijvoorbeeld. Nog steeds ben ik degene die het hardst protesteert  als iemand naar de afstandsbediening reikt. Ik ben er gewoon niet goed in om een hele avond voor de tv te hangen, niet in de laatste plaats omdat ik vaak zó meeleef dat ik na anderhalf programma kapot ben. Al bij de inleidende gesprekjes van Hello Goodbye zit ik me hartstochtelijk en hardop af te vragen hoe de vrouw eruit ziet en of ze wel komt, en dan vind ik dat programma niet eens leuk. Moet je nagaan met wat voor overgave ik me in Ik Vertrek stort (het hoogst haalbare in mijn leven is inmiddels een rondje op de zitmaaier), om over Wie is de Mol? nog maar te zwijgen. Daar stuiter, verkneukel en nagelbijt ik om álles. Echt, meer dan twee programma’s op één avond kan mijn lichaam niet aan.

Ik kijk weinig tv, kort bestond dit selecte groepje uit twee programma’s, namelijk Wie is de Mol? en de Kwis. Er moet heel wat gebeuren voordat een programma bij mijn favorieten terecht komt. Programma’s waar ik de tv wél voor aan wil doen, en die ik indien per ongeluk gemist zo snel mogelijk terugkijk. Vier weken geleden is er een nieuwkomer bij deze uitverkorenen gekomen, en wel Zondag met Lubach.

‘Arjen Lubach gaat een satirische late night show maken,’ las ik en dat vond ik vrij goed nieuws. De eerste zondag zat ik dan ook op tijd voor de televisie, een beetje zenuwachtig zelfs, zo erg hoopte ik dat het zou lukken. Ik was bang dat het zo’n programma werd waarvan ik wel vind dat ik het leuk vind, maar dat ik nooit kijk (De Wereld Draait Door en Golden Oldies zijn bij mij tot die categorie afgegleden). Maar nee, de eerste aflevering was leuk. Gespannen leuk, maar wel echt leuk.
De tweede keer was ik weer wat zenuwachtig, bang dat de tweede aflevering tegen zou vallen. Maar nee, angst wederom ongegrond, het was gewoon een goede aflevering. Of gewoon, dat is helemaal niet gewoon, maar ontzettend knap. Ik was klaarblijkelijk zo enthousiast dat mijn broertje vrijkaartjes voor de derde aflevering had geregeld.  Was dat even leuk.

Arjen deed ook een dansje. Susan schrok daar een beetje
van geloof ik.

Theater Bellevue, op de speelvloer staat het stijlvolle decor, in het publiek zitten wij. We zien de voorstelling, live en een paar uren voor de echte uitzending. Goede grappen, onthutsende primeurs (bijvoorbeeld de onthulling van de drowngate). Arjen Lubach  brengt  de boel scherp en tactisch, het ietwat ongemakkelijke dat hij af en toe heeft (zijn typische ‘tja, die grap maak ik echt’-blik bijvoorbeeld) maakt het alleen maar leuker.
Laten we trouwens niet vergeten dat het niet alléén Arjen is die dit programma zo goed maakt. Het is óók de regie,  de vormgeving, de camera’s, de filmpjes, de schrijvers, de Salamander Klöpping. Op tv zie je alleen de presentator, de meneer achter de desk (of nou ja, meneer, een wat volwassen uitgevallen jongen), maar niets is wat het lijkt, zodra het beeld naar een filmpje switcht, rent een man met Salamander in zijn armen de speelvloer over om daarna onder de tafel te verdwijnen – dat kán niet lekker zitten -, en nou goed, kijk eens de aftiteling, props voor allen.

Urenlang tv kijken zal ik niet snel gaan doen. Hoeft ook niet, want Zondag met Lubach duurt maar een half uur, en dat half uur zit zo propvol ‘diepgravende grappen en platte inhoud’ dat langer geenszins nodig is.  Ik vind niet alleen dat ik het leuk vind, ik vind het ook echt leuk en reken het waarachtig tot mijn favoriete programma’s. Als je het nog nooit gezien hebt, zou ik dat maar eens heel snel gaan doen.