"Hij zei best wel vaak dingen waarvan ik dacht, 'ja, daar heeft hij een punt'.”
“Inderdaad, Twixen moeten niet steeds
groter en kleiner worden.”
“Nee, dingen die werken moet je niet
veranderen.”
“Erik for president.”
Gisteren stond Erik van Muiswinkel in
het Posthuis Theater in Heerenveen met zijn voorstelling 'Schettino!'.
Een voorstelling over leiderschap en over de vraag wie we eigenlijk
nog achterna lopen in de 21 eeuw. Ik zal het maar eerlijk toegeven:
ik was onder de indruk. Ik was echt onder de indruk. Hoe hij me
meesleepte in zijn verhaal, hoe hij het publiek een Bijbelverhaal
voorlas, hoe hij vol eerbied over Reve en Komrij sprak en hoe de
voorstelling van het begin tot het eind klopte.
Ik ving gesprekken op toen we na de
voorstelling ons drankje dronken en wachtten op de bitterballen.
“Wat vond je ervan?”
“Tja. Wel mooi.”
“Niet zo?”
“Ja, nee echt, mooi. Misschien komt
het doordat hij die Poelifinario heeft gewonnen dat ik verwachtte dat
het juist heel vernieuwend zou zijn.”
“Ja.”
“Het was een heel degelijke
voorstelling eigenlijk. Cabaret zoals je je cabaret voorstelt. Grote
lijn, goede grappen, mooie muziek, een boodschap maar geen preek.”
“Werk van een vakman.”
“Precies.”
“Je kon wel zien dat het een paar
kilo geleden was dat de voorstelling begon.”
“Hoezo?”
“Ha, dat Schettinopak was 'm net iets
te klein. Hij moest elke keer zijn jasje naar beneden trekken omdat
het bleef hangen op z'n embonpoint.”
Eigenlijk had ik hem nog willen
complimenteren met de voorstelling. Maar hij was al weg. Voor de
bitterballen kwamen.
Geen opmerkingen: