 |
| Klik voor groter. |
Gisteravond stond The boy with tape on his face in de Stadsschouwburg in Groningen. The boy with tape on his face is, nou ja, een jongen met tape op zijn gezicht. Sam Wills is die jongen, al bij binnenkomst zit hij met een wat verwilderde blik op een stoeltje. Streepjes T-shirt, jasje, schoudertas, en een groot, dik stuk zwarte tape over zijn mond.
Dat stuk tape blijft de hele avond zitten, want hij zegt geen woord. Toch speelt hij een uur vol. Een uur waarin hij dan wel niks zegt, maar desondanks de aandacht vasthoudt en het publiek regelmatig een stevige lachbui bezorgt.
Waar hij in zijn vorige voorstelling heel veel praatte, heeft de Nieuw-Zeelandse Sam Wills zichzelf deze keer uitgedaagd de volledige show zijn mond te houden. Dat ging niet meteen goed, de eerste keer floepte er al naar een paar minuten een zin over zijn lippen. De oplossing was simpel (doch een beetje radicaal): tape on his face. (Zo vertelt hij in een uitzending van Glasnost).
Met dat stuk tape over zijn mond maakt hij stille, interactieve komedie. Dat stille valt trouwens wel mee, want muziek speelt een belangrijke rol in de voorstelling. Vrijwel alles wat hij doet wordt ondersteund door toepasselijke muziekjes en als de prullenbak open gaat, klinkt er steevast 'I like to move it’. (Doe mij ook zo’n prullenbak!) Bovendien wordt er veel en hard gelachen.
Met zijn sprekende ogen en grappige manier van bewegen, heeft hij geen spraak nodig. En voor alles wat hij verder nog mist, gebruikt hij het publiek. Het heeft totaal geen zin de eerste rij te vermijden, want Sam springt regelmatig het podium af en plukt ook mensen achteruit de zaal. Als hij eenmaal zijn aandacht op je gevestigd heeft, kom je er echt niet onderuit. Of je nou wilt of niet, je zult mee doen. De man die naast mij zat, werd het podium op gedirigeerd en moest daar samen met drie anderen een dansje uitvoeren. Dat was grappig, maar bijna nog grappiger was de lachbui van zijn dochter en zijn blik toen hij weer terug naar zijn plaats mocht. Een mengeling van gêne, genoegen en, toch ook wel een beetje, trots. Je helpt niettemin mee in een voorstelling van een internationaal succes. En - en dat is iets wat ook vele bezoekers na afloop zeiden - hij zet je niet voor lul. Of nou ja, niet te erg. Het is hilarisch, niet gemeen. Toch was ik niet erg betreurd dat ik niet het podium op hoefde, er is weinig zo leuk als lachen om anderen.
Geen opmerkingen: